Waarschuwing: Je gaat een lange blogpost tegemoet! Neem tussendoor een adem- en koffiepauze en beleef een nieuwe Vietnam Vrijdag op een hopelijk mooie vrijdagavond!

Lang leve gratis wifi op de luchthaven (en om de blog af te maken een café in Hanoi)! En hallo aan alle nieuwe communistische lezers die via deze wifi alles kunnen zien wat ik doe! Ach, alles wat we uitspoken staat toch al online, dus ik verwacht geen problemen. Ze doen hier zelfs niet moeilijk over flesjes water in de handbagage, dus het zal wel goed komen. Ook na twee weken Vietnam gaat alles nog zeer voorspoedig. Hoe we deze week kennis maakten met tyfoons, stroomuitval, kakkerlakken in de douche en het nut van Imodium, lees je in de nieuwste Vietnam Vrijdag!

Dag 8 – Vrijdag 14/9

We zijn nog steeds in Hué, in het midden van Vietnam, en hebben deze dag een DMZ-tour gedaan. DMZ staat voor ‘demilitarised zone’, wat het voormalige grensgebied tussen Noord- en Zuid Vietnam was. We werden ’s ochtends stipt op tijd opgehaald om met een bus een dag lang langs verschillende plekken rondom deze DMZ te rijden. Volgens de gids hebben we in totaal zo’n 400 kilometer afgelegd! Of dat echt klopt weten we niet, maar het waren zeker lange stukken rijden. Ook deze tour is net als de fietstour in Hanoi een aanrader. Het was erg bijzonder en indrukwekkend om verschillende belangrijke plekken uit de oorlog te zien en hier meer over te horen, ondanks het wat gebrekkige Engels van de vriendelijke gids. Gelukkig herhaalde hij van zo ongeveer iedere zin de laatste drie woorden, dus de uitleg was goed te volgen. “Now, we go to the museum, to the museum. Later we will see the border, see the border.” Enkele stops die we gemaakt hebben zijn: bij een berg waar vroeger een oude Amerikaanse commandopost op stond, een belangrijk oversteekpunt van een smokkelroute, een dorp van volgens de gids etnische minderheden (waar we ons een beetje ongemakkelijk bij voelden, alsof je in een Unicef reclame rondliep) en een museum met foto’s en oud legermateriaal uit de oorlog. Bij dit museum dronk ik een ijskoffie, waarvan ik nu kan zeggen: wordt vervolgd….

Lunchen deden we in een restaurantje, waarvan we nog steeds niet helemaal weten wat hier de deal was… De gids riep zeer duidelijk in de bus dat we alles konden kiezen en dat hij namens de organisatie zou betalen. Vervolgens ging er echter een dame zeer dringend met een bon de tafels langs en was de gids nergens meer te bekennen. Sommige gasten betaalden wel, anderen wachten nog even af. Wij hebben het ook afgewacht en konden later wel zonder te betalen weglopen. Beetje vreemd, maar wel prima eten.

Na de lunch reden we in ruim een uur verder naar de Vinh Moc tunnels. Met name deze stop was erg bijzonder. Vinh Moc was een dorp waarvan de inwoners ondanks de oorlog niet weg wilden trekken uit het gebied. In plaats daarvan hebben ze een enorm tunnelstelsel gebouwd van drie lagen, de onderste uit mijn hoofd nog 15 meter diep onder de grond, waar ze zes jaar in hebben gewoond. Er zijn in die tijd 17 kinderen geboren, waarvan de meeste er beperkingen (doof, blind) aan over hebben gehouden. Onze groep mocht ook een stuk door de tunnels lopen, die overduidelijk niét voor lange westerlingen gebouwd waren. Heel bijzonder om te bedenken dat ze hier zo lang gewoond en geleefd hebben. Ook leuk was dat we ineens de zee zagen! Op de terugweg richting Hué wilden twee Vietnamezen die ook mee waren graag nog een ander strand bezoeken. Daarom maakten we hier een extra stop en konden we de vissers en verkopers aan het werk zien.

Na de hele dag rondgereden te hebben waren we erg moe en besloten we voor het avondeten naar hetzelfde vegetarische restaurant te gaan. Deze keer kozen we zelf wat gerechten van de kaart en was het helaas iets minder lekker dan gisteren, maar nog steeds lekker! Weer terug in het hotel werden we iets minder blij verrast… We hadden namelijk gezelschap van een vrolijke kakkerlak in het bad! Ik kon het niet over mijn hart (en maag) verkrijgen om hem te pletten in de badkuip, dus met een bekertje en papiertje is die met alle liefde over het balkon op de nieuw aangelegde stoep gekieperd.

Wil je meer leren over de Vietnam oorlog dan is een tour als dit zeker een aanrader! Wil je daarnaast ook mooie natuur zien en op 20 kilometer afstand van de grens met Laos staan, dan ook!

Wil je alvast je hotelovernachtingen afrekenen bij de receptie, maar is de mevrouw van de receptie druk bezig met haar gokspel op de computer? Dan heb je pech en is het “Maybe tomorrow Miss?”

Dag 9 – Zaterdag 15/9

Helaas bleek ook ‘maybe tomorrow‘ een uitdaging. Ook vandaag hadden we een soort tour, namelijk een stopbus die ons naar Hoi An zou rijden. We konden om half 8 ontbijten, maar het ontbijt maken duurde al erg lang. Ook de overnachtingen afrekenen was lastig, omdat de mevrouw alles nog moest uitrekenen en een schaar om de bon af te knippen niet kon vinden. Ondertussen stond de chauffeur al om stipt 8 uur in de deuropening te wachten. Uiteindelijk liepen (renden) we om drie over 8 het hotel uit, dat vonden we best een prima tijd!

In de bus leek het wel alsof we de enige mensen waren die wisten wat we gingen doen. Een ouder Engelse stel vroeg aan ons “Is this the 3 or 5 hour bus?” en keek wel erg teleurgesteld toen we zeiden ‘the 5 hour bus’. Een ander backpackend stel uit Chili had nog geen hotel geboekt en kon geen adres opgegeven en twee Franse meisjes waren al in Da Nang geweest. Wij zaten in ieder geval goed!

Eigenlijk wilden we vooral reizen met de stopbus vanwege de Hai Van Pass, een mooie bergroute, maar kon dat niet zonder de andere stops. Toch bleken de andere stops ook wel leuk. Zie de foto’s hieronder!

De bus stopte bij een oude brug (mwah), Lang Co beach (wel mooi!) en reed over de Hai Van Pass (coooool!). Vervolgens reden we via Da Nang, een grote en moderne kuststad, naar Hoi An. Bij Da Nang maakten we nog een stop bij de Marble Mountains en dit was onverwacht heel leuk. Het zijn vijf bergen met veel marmer, waar voor de vijf elementen tempels en altaren zijn gemaakt. Uit de bordjes op het terrein zelf werden we niet veel wijzer en we hadden slechts een uur de tijd, dus we zijn zelf wat rond gaan lopen. Gelukkig kwamen we blijkbaar uit op de ‘waterberg’, waar in een van de grotten een enorm Buddhabeeld is uitgehouwen. Met enkele zonnestralen die de grot verlichtten was dit heel mooi. Misschien wel juist omdat we het niet verwacht hadden, maar dit was heel gaaf om te zien! Verder zijn er meer tempels en grotten op het terrein, maar hadden we niet genoeg tijd om alles te zien.

Na een lange vijf uur reizen werden we als één-na-laatste stel afgezet bij onze homestay. Het is een huis met een leuke tuin en vijf of zes kamers. Ondanks de stops hadden we nog niet geluncht en hadden we ondertussen aardig trek gekregen. De homestay ligt 15 minuten lopen (en 5 min fietsen) buiten het centrum van Hoi An, maar in 30 graden en brandende zon is dat erg heet… Gelukkig konden we afkoelen bij een restaurantje waar de dozen cola en bier naast het altaar opgestapeld stonden, opa met een blote baby op de arm vrolijk rondliep, er zoals gebruikelijk minstens vijf spelfouten in de menukaart stonden en een Engelse hipstermeisjes vroeg om gefrituurde tofu en de wificode. We herkennen een patroon…

In de avond hebben we de fietsen van de homestay geleend en zijn we naar een vegetarisch restaurant gefietst. Tenminste, we wilden zien hoe dat eruit zag en eindigden bij het restaurantje ertegenover! Hier hadden ze verschillende gerechten, waaronder een vegetarisch menu voor twee personen. Loempia’s, curry, tofu met groenten en rijst, meer heb je niet nodig!

Daar dachten mijn maag en darmen helaas anders over…

Dag 10 – Zondag 16/9

Deze zondag hebben we volledig benut als rustdag en begonnen we met: uitslapen! Herinner je die ijskoffie van de DMZ tour nog? Het ijs werd achteraf gezien uit een plastic ton gehakt, wat er toch niet al te hygiënisch uitzag… Wellicht dat de uitgehakte ijskoffie geen goed idee was (sowieso niet.), dat de curry van gisteravond niet goed viel, of dat een combinatie van ineens veel noedels, gekke groentes, warmte en andere nieuwe dingen mijn maag een beetje op hol lieten slaan. Zonder op de details in te gaan, was ik blij dat we even een middag in de kamer konden blijven met het toilet dichtbij… Slepen we de Imodium en ORS niet voor niks mee.

’s Middags zijn we met veel pijn en moeite naar het vegetarische restaurant gefietst en at ik drie happen Bahn My, de Vietnamese sandwich. Het is jammer dat ik me echt niet lekker voelde, maar het broodje was heerlijk! De terugweg (herhaal: 5 minuten fietsen) duurde volgens mij 20 minuten, omdat alle kleuren wel érg wit werden, inclusief mijn eigen gezicht. Even zitten en voorzichtig weer opstaan hielp gelukkig wel. Terug in de kamer viel ik direct om op bed en heb ik twee uurtjes heerlijk geslapen!

Ook in de avond hebben we toch maar een poging tot eten zoeken gedaan. We gingen voor het gemak terug naar het restaurant van gisteravond en werden door de twee jongens uit de bediening nog herkend. We aten noedels met groenten en dronken, ‘voor de afwisseling’, een fruitsap met, jawel, weer ijsblokjes (Doe nou toch niehieet). Van deze memorabele dag zijn helaas weinig blogwaardige foto’s. Daarom nog maar een andere mooie foto!

Dag 11 – Maandag 17/9

Na een nacht goed slapen ben ik gelukkig weer iets opgeknapt. We besloten om nu echt het centrum van Hoi An te gaan verkennen. Ik was een beetje sceptisch hoe leuk het zou zijn, omdat iédereen zei dat het leuk was en er daarom zo’n 625 accomodaties op Booking.com te boeken zijn (ter vergelijking, het zijn er slechts 1304 in Hanoi). Toch moet ook ik erkennen: het is een leuk centrum. Bij een van de bekende punten, de Japanse Brug, kochten we een toegangskaartje waarmee we 5 bezienswaardigheden mochten bezoeken. We hadden niet echt voorkeur en zijn daarom gewoon rondgelopen totdat we iets leuks zagen. Zo zijn we in een oud huis geweest, hebben we een pagode bezocht (alweer? alweer!) en waren we bezoekers van een theatershow. Na een traditioneel introductielied ging de band over op de Weense wals en werd het afgesloten met een ninjadans. We vonden het vooral aandoenlijk. Voor wie bijna moe wordt van het lezen, zijn hier wat sfeerfoto’s!

Gelukkig was ik vandaag iets opgeknapt, maar begon mama zich minder lekker te voelen. We vertrouwden de kwaliteit van de vegetarische restaurants daarom ook niet helemaal meer en besloten bij een wat ‘luxer’ restaurant voor een vegaburger met friet te gaan! Het eten was erg smakelijk, totdat we ook in dit restaurant over geplette kakkerlakken de trap op moesten en zonder licht de wc moesten vinden. Tja, de kwaliteit is soms nog wat ver te zoeken (binnen onze budgetklasse waar we nu meestal in zoeken dan).

Dag 12 – Dinsdag 18/9

Na een paar dagen zijn we bijna onderdeel van de familie die de homestay runt en werden we uitgenodigd voor een lunch bij hen thuis. Een ander Nederlands-Belgisch stel waar we de laatste ochtenden mee ontbeten hebben was ook uitgenodigd. Samen reizen ze al zo’n 42 jaar en hebben ze de afgelopen 12 jaar op Sint-Maarten gewoond. Na de verwoestingen van tyfoon Irma vorig jaar hebben ze besloten hun huis op te zeggen en door Azië te reizen. De lunch was speciaal voor ons vegetarisch klaargemaakt en was erg lekker! Het was leuk om met de familie, een jongen die de receptie runt, zijn zus (?) die kookt en een oom die ook in huis woont, te kletsen. Nouja kletsen, we konden wat woorden wisselen. Toen de oom hoorde dat ik nog een aantal maanden in Vietnam blijf, kreeg ik direct een privé cursus Vietnamees. “What is your name – bhaoieiojfohv”, en “How are you – heoijaviohei“. Echt niks te maken van die taal…

Na de lunch fietsten we rond 1 uur via een route uit een folder naar de An Bang beach. In deze buitenwijken zagen we overal mensen rijst op straat drogen en staken de waterbuffels rustig de weg over. Na een half uurtje kwamen we aan op een mooi en rustig strand. De paar honderd meter vóór het strand was het iets minder mooi en rustig en werden we ook hier met fluitjes en wilde handgebaren naar een fietsenparkeerplaats gewezen. Zo ervaren als we nu zijn, stapten we wel af, maar liepen we vrolijk door naar een ander straatje. Hier konden we bij een restaurant gratis onze fietsen kwijt. De rust kon beginnen, totdat mama ineens keihard begon te gillen. Bleek dat er een spin onder het zadel was meegelift… Gelukkig waren we al buiten, dus waren bekers en papiertjes niet nodig.

Met een goed verkleurd gezicht hadden we ’s avonds weer een leuk eetavontuur. We durfden weer aan het Vietnamese eten te beginnen en bestelden bij een klein restaurantje met twee tafeltjes een ‘fried rice egg’ en ‘fried rice vegatable’ van de vegetarische kaart. Tot nu toe krijg je dan een bord met rijst, middelmatig tot veel groenten en extra’s als ei of tofu. In dit geval bleek bij ‘fried rice egg’ letterlijk rijst met ei. Opzich was dat nog prima. Mama kreeg echter het gerecht dat onder de ‘fried rice vegatable’ stond, een of andere rijstpannenkoek. Oke, foutje kan iedereen overkomen. Maar toen mama in die rijstpannenkoek een garnaal aantrof was ons geduld toch wel op. “No, no, is no meat, is no shrimp, is tempura“. Meneer, ik weet ondertussen wel hoe vegetarisch eten en tofu eruit ziet en daar zit géén roze-kleurig vliesje omheen…. We deelden de rijst met ei en hebben ook alleen dat gerecht betaald. Waarschijnlijk wist hij prima wat hij gekookt had en deed hij niet erg moeilijk. Om de avond goed af te sluiten zijn we nog naar het centrum geweest. De lampionnen van overdag zijn ’s avonds allemaal verlicht, wat er erg leuk uitziet. Aan de rivier werden speciale lampionnen verkocht die je met een wens de rivier in kon laten drijven. Dat hebben we niet gedaan, maar het was mooi om te zien. We vroegen ons wel af of iemand aan het einde van de avond al die lampionnen ook weer uit de rivier vist…

Dag 13 – Woensdag 19/9

Vanmorgen werden we wakker in een warme kamer. “Heb jij vannacht de airco uitgezet?” “Nee, jij?” “Nee, ik ook niet…”. Een paar minuten later kwamen we erachter dat niet alleen de airco ’s nachts was uitgevallen, alle stroom uit de hele wijk lag eruit! Dit betekende dus ook geen wifi, geen licht en geen stoplichten. Volgens de homestay meneer gebeurt dit ééns per maand op orders van de regering om stroom te besparen. Tenminste, zo verstonden wij het. Misschien bedoelde hij dat de stroom er gewoon eens per maand uit ligt. Ook niet gek als je ziet hoe alle stroomkabels hier door de lucht hangen… Om 17 uur zou alles het in ieder geval weer moeten doen. Na een relaxed ontbijt besloten we onze strandmiddag van gisteren voort te zetten in een stranddag. Na wat omrekenen bleek dat we voor 9 euro een heerlijke lunch met drinken én de hele dag een strandbed konden betalen. Nu hadden we ook onze bikini mee en konden we heerlijk het warme water in. De blog wordt al weer veel te lang, dus ik maak even een samenvatting: Zon, zee, en nu niet meer ziek!

Bij terugkomst in het hotel om half 6 hadden we nog geen stroom. Het feit dat een man in een supermarkt een grote zaklamp kocht bracht ons ook weinig hoop. Volgens de homestay meneer zou de stroom het om 18 uur écht weer moeten doen. Om 10 over 18, ondertussen donker, keken wij hem nog eens aan toen hij met zijn knijpkat langs liep. “Okay, now it’s 19.30“. Hij bracht nu wel een zaklamp voor ons mee, dat was wel prettig. Wij besloten om de avond in Hoi An af te sluiten, waar de lampionnen nog wel brandden. Nadat we die ene avond frietjes hadden gegeten, konden we de noedels ook even niet meer aan… Het werd heerlijk Indiaas deze keer. Blijkbaar bij een populair restaurant, want er werd door sommige gasten nog net niet met de obers gevochten om een tafel. En we zijn nog nooit zo blij geweest met stroom toen de airco en lampen het weer deden op onze kamer!

Dag 14 – Donderdag 20/9

Om deze Vietnam Vrijdag af te sluiten, nog een overzicht van donderdag. Vandaag werden we na een vroeg ontbijt met een taxi naar het vliegveld in Da Nang gebracht. We waren ruim op tijd en konden na vijftien minuten inchecken nog zo’n twee uur op het vliegveld wachten en het begin van de blog schrijven! Momenteel is het vrijdagavond en is het nog niet af… Ik moet toch een ander systeem bedenken, het is zo veel om alles op te schrijven! Het uurtje vliegen met VietJet verliep heel soepel en de aankomst in Hanoi voelde weer als vertrouwd. Een gek idee dat we hier alweer twee weken geleden aankwamen in de regen. ’s Middags en ’s avonds hebben we een rondje door het oude centrum gelopen en merkten we goed hoe we al aan alle hectiek gewend zijn geraakt. Ook vandaag (vrijdag) hebben we van een middag Hanoi genoten, maar daar zal ik volgende week iets meer over schrijven. Hanoi, een bijzondere stad.

Wat een bevalling. De blog is eindelijk af en morgenochtend worden we om half 7 opgehaald om naar de volgende bestemming te rijden: Sapa, een bergdorp in het noordwesten van Vietnam. Ik ga proberen om iedere dag maar iets te schrijven, dan gaat het hopelijk wat makkelijker.

Hopelijk vonden jullie het leuk om over onze belevingen te lezen en tot volgende vrijdag!