Daar zit ik dan. Alleen op het vliegveld, op dierendag. Nouja alleen, de bouwvakkers zijn druk bezig met lampen vervangen bij de gate en er lopen genoeg Vietnamezen rond op zoek naar een lekker ontbijt. Maar toch, voor het eerst zonder mama, voelt het wel even anders. Anders, maar ook goed! Na vier hele mooie weken is het straks tijd voor een nieuwe uitdaging als vrijwilliger in een hotel in Mui Ne. Om de overgang nog iets soepeler te maken, blik ik eerst nog terug op de afgelopen week!

Dag 23 – Zaterdag 29/9

Na een eerste kennismaking met de natuur en vele vlinders op het eiland Cat Ba besloten we het groter aan te pakken. We boekten bij ons nieuwe hotel een trektocht met gids door het nationale park. Op internet was het lastig te vinden hoe je dit zelf zou kunnen doen en het gaf ook een prettig gevoel om vijftien kilometer door de semi-jungle met een gids te lopen. De gids bleek een oom van de hoteleigenaar te zijn (zeiden ze tenminste..), een oudere man die deze wandeltocht 4 tot 5 keer per week loopt, al zo’n 15 jaar lang! Met een Canadees meisje en een Engels stel liepen we in vier uur van het begin van het park naar een dorpje aan de kust. Tijdens deze tocht zagen we opnieuw veel mooie, groene natuur en dieren: spinnen, wandelende takken, kikkers, vlinders, salamanders en een eekhoorn (of aap, iets pluizigs in ieder geval!). Gelukkig hadden we ons voorbereid door lange kleding aan te trekken en Deet te spuiten, want de anderen hadden met korte broek toch iéts meer last van de muggen en kriebelende planten. We liepen namelijk ook stukken dwars door de planten heen of over steile rotsen. Bij het dorpje aten we een uitgebreide lunch en besloot de gids met een biertje te chillen in een hangmat.

 

Zijn hangmat-chill-sessie werd helaas onderbroken toen we zelf na ruim een uur toch wel klaar waren om verder te gaan. Er moesten nog extra fietsen geregeld worden om de laatste vijf kilometer naar de haven te fietsen. Uiteindelijk waren er nog steeds twee fietsen te kort en mocht mama daarom een stuk bij een scooter achterop. De gids besloot dat mijn lange Hollandse fietsbenen hem wel een lift konden geven. We waren het niet helemaal eens met de optimistische “Five kilometer bike, only flat“, toen iedereen, inclusief de gids, moest lopen om een berg op te komen. Naar beneden ging wel weer hard! We werden met een klein, groen, houten bootje naar de stad teruggebracht. Tussendoor maakten we nog een stop op een onbewoond eiland (daar zijn alle dagen fijn 😉 en genoten van het uitzicht van Lan Ha bay. Het Engelse stel werd iets zenuwachtiger, want ze moesten de bus halen om terug naar Hanoi te gaan, om morgen naar Hong Kong te vliegen, over vijf dagen naar Seoul, daarna naar Bali, Singapore, Maleisië, Polen, Italië en uiteindelijk weer naar Engeland. In tien weken. We vonden het bijzonder… Maar ze hebben de bus gehaald! Wij werden met een taxi het laatste stuk terug gereden en konden de jaren 90 muziek met ‘Barbie girl’ en Vengaboys wel waarderen. Om de dag af te sluiten wilden we nog zwemmen bij het strand, die op zaterdagavond ineens volgestroomd was met Vietnamezen. Deze week heb ik ook ervaren dat ik, in bikini op een strand vol Vietnamezen, interessant fotomateriaal ben. Ik was wel blij dat, toen ik door 20 jongens omsingeld was, er ééntje durfde te vragen of hij een foto mocht maken. Helaas voor hem zei ik “nee, liever niet, maar thanks voor het vragen” en werd ie vierkant uitgelachen door zijn vrienden die daarna wel snel weggingen. ’s Avonds viel de stroom in het hele dorp uit, wat tot applaus van sommige gasten leidde. Met een biertje in het donker keken we toe hoe langzaam aan verschillende noodragegraten aangingen. Het eerste reclamebord dat het weer deed was die van de karaokebar! Die hebben we toch maar overgeslagen…

 

Dag 24 – Zondag 30/9

Een andere reden om naar Cat Ba te gaan was om een boottocht door de beroemde baaien rondom Halong Bay te maken. Even lesje aardrijkskunde: Halong Bay ligt vanaf Cat Ba gezien meer naar rechts, terwijl de eilanden rondom Cat Ba ‘Lan Ha Bay‘ genoemd worden. Om het makkelijk te maken, maakten we vandaag een boottocht waarbij we door beide baaien vaarden. Naast het varen maakten we ook enkele stops, zoals: ‘Monkey Island‘ (een klein eiland waar obesitas-apen flesjes cola behendig kunnen open maken), bij ‘Three Peaches bay‘ (stuk zee waar we konden zwemmen en snorkelen, maar het was te diep om iets te kunnen zien) en ergens waar we anderhalf uur een kajaktocht door verschillende grotten hebben gemaakt. Lunchen deden we op de boot met ook vandaag een uitgebreid menu. Tip: Check goed of een groentespies met ui ook wel écht een groentespies is. Ui dat naar rubber smaakt met, als je daarna goed kijkt tentakels, is toch mooi inktvis… Het menu kon naar keuze aangevuld worden door de drijvende supermarkt van een mevrouw op een bootje. Ze was ook goed in het terugvaren van gestrande toeristen die met tegenwind niet meer naar de boot konden zwemmen! Ik vond het een geniaal idee.

 

Tijdens deze dag maakten we ook kennis met het volk dat ‘backpackers‘ heet. Mama voelde zich toch wat oud en ik dacht alleen maar ‘Neeee, moet ik hier de komende maanden tussen zitten?!‘. Want nee, stelletje Israëlische egoïsten, het drinken zat niét in de tour, wat overal duidelijk stond aangegeven. En nee, ga niet onderhandelen met de arme gids die al zo hard zijn best doet. En meneren de Fransozen, willen jullie niet de hele tijd van links naar rechts varen zodat je minstens vijf keer met ons in botsing komt. En willen jullie dan ook niet voor de lol je eigen kajak omgooien, zodat die arme gids vervolgens als een malle het water uit jullie boot moet scheppen. Want die arme gids, Johnny, was al druk bezig met wat hij met mama aanmoest. Bij binnenkomst in de bus gaf hij iedereen een hand en vroeg waar ze vandaag kwamen. Mama kreeg echter nog net geen buiging en alleen een bijna verlegen “Welcome madam“. De rest van de dag was ‘madam‘ eregast en werd bijna ieder uur gevraagd of het goed ging, kregen we privé uitleg over het ecosysteem van de baai en schoof hij resoluut een krakkemikkige kajak door om ons een betere te geven. De dag was helemaal goed toen hij op de boot nog een panfluit concert gaf en in de bus een afscheidslied zong. Ook maakten we kennis met een Duitse jongen die met zijn vrouw sinds een paar dagen vrijwilligerswerk doet bij dit hotel. Zo helpen ze mee met de tours, in het hotel en gaf hij de avond erna een gitaarconcert. Hiervoor hebben ze als vrijwilligers gewerkt in Georgië, Armenië en Thailand. Hiervan dacht ik meer: cool! Aan het einde van de dag waren we vooral blij dat onze eerdere tours niet ook met zulke grote groepen waren, maar ondanks dat vonden we het een leuke dag!

Dag 25 – Maandag 1/10

Na twee intensieve dagen in de jungle en op zee besloten we rustig aan te doen en een stranddag in te lassen. We hebben nog een paar dagen voordat mama terugvliegt en zagen het niet helemaal zitten om nog twee volle dagen in Hanoi te zijn. Na een ontbijt in het hotel bezochten we eerst de markt. Een dag eerder zeiden we ’s avonds “Het houdt hier wel op, laten we maar teruggaan“, totdat we vanuit de bus zagen dat het hier eigenlijk pas begon! De markt voelde weer als vanouds en ‘echt’ Vietnamees, in tegenstelling tot de boulevard vol hotels. Er waren afdelingen voor groenten, fruit, vlees, vis en allerlei Xenos/Blokker-producten. Onderweg zagen we nog hoe een mevrouw tofu maakte en deze op haar scooter naar de markt bracht. Over het vervolg van de stranddag kan ik kort zijn: Heerlijk water (wel kwallen!), op maandag lekker rustig, heerlijk geluncht met hamburger en tosti met friet, zonnen, boekje lezen, muziek luisteren en slapen. Kortom: ultieme vakantiedag!

 

’s Avonds aten we bij het hotel en speelde de Duitse vrijwilliger op zijn gitaar nummers van Elvis Presley en Johnny Cash. We hebben hiermee zelfs een foto op booking.com gehaald! Als je heel goed kijkt, zie je mijn hoofd en mama’s been. Dat kunnen toch weinig mensen zeggen…

Dag 26 – Dinsdag 2/10

De pinautomaten in het dorp waren kapot, dus moesten we naar de bank om geld te halen. We hadden ruim de tijd genomen om rustig te ontbijten en de spullen te pakken, zodat we om 9 uur de bus naar Hanoi konden halen. Vanaf de 2e verdieping (ontbijt) wilden we met de lift naar de 5e verdieping (kamer). De lift stopte eerst nog op de eerste, waar een personeelslid instapte. Halverwege de tocht naar boven, tussen verdieping 1 en 2, hoorden we ineens BAF PIEEEEUW en werd alles zwart. Ja hoor, stroom eruit. Stonden we dan, in een krappe, donkere lift, met een personeelslid dat dit niet al te prettig vond. Gelukkig kon hij direct een collega bellen en hoorden we even later een Engelse stem “Hello miss, please wait a few minutes for the power“. De man zelf sprak bijna geen Engels en kon alleen gehurkt glimlachen. We hoorden buiten het gebrom van de noodragegraat aangaan en werden na vijf minuten alweer bevrijd uit de lift. Niemand minder dan de vrolijke gids Johnny gaf ons een warm welkom. De tassen ophalen deden we nu toch maar even met de trap! Na een sprintje naar de bank, wachten op de paspoort check, creditcard check, opnieuw bon check, handtekening hier, handtekening daar, en een sprintje terug waren we alsnog op tijd om in vier uurtjes naar Hanoi terug te varen en te rijden.

 

In Hanoi hadden we deze keer een hotel aan de oostkant van het centrum. Net als de vorige twee hotels werd ook deze gerund door een complete familie en sliepen ze zelf op de begane grond. In deze buurt ontdekten we weer wat nieuwe straatjes en plekken om te eten. Voor de lunch kwamen we uit bij een ‘Pho-restaurant’ waar we allebei de soep zonder vlees bestelden. Klein detail dat de bouillon met 100% zekerheid met vlees gemaakt was… Het was wel lekker, zelfs toen de dames van de bediening op de stoep allerlei plastic emmers begonnen schoon te maken met sop en de meest smerige gele doekjes die je je kunt voorstellen. Vooralsnog zijn we er niet ziek van geworden, maar écht hygiënisch zag het er niet uit. We hebben de rest van de middag doorgebracht bij ons bekende koffie-balkon en zagen hoe een lokale bouwvakker op de richel van een andere balkonrand een pijp met stroomdraden los maakte. Gekkenwerk, maar het lukte wel. Onderaan het balkon stond een mevrouw met een stok niet 1, niet 2, maar 5 eenden en wat losse stukken vlees uit een grote pruttelpot te prikken. Voorlopig wennen dit soort dingen nog niet… ’s Avonds hebben we heerlijk gegeten bij een gezellig restaurant. Er staat nog een Hanoi-blog in de planning, dus wie weet geef ik hier nog meer info over!

 

Dag 27 – Woensdag 3/10

Vandaag was onze laatste hele dag samen, wat ook inhield dat er nog wat praktische zaken afgehandeld moesten worden. Na een ontbijt met zeer zoete pancakes hebben we de rekeningen naast elkaar gelegd, ansichtkaarten geschreven, uitgezocht waar het postkantoor is, de EHBO-kit weer verdeeld, enz. Hier waren we in een uurtje wel klaar mee, waardoor we de rest van de dag nog alle tijd hadden om voor de laatste keer de sfeer van de stad goed op te nemen. Zo zagen we de bijzondere samenwerking tussen politie en verkopers met winkels aan de straat. Alles, maar dan ook alles (scooters, stoeltjes, kraampjes) moest van de stoep af. Dit betekende bijvoorbeeld dat een kledingwinkel de halve inboedel naar binnen moest brengen. Alleen zodra de politieagenten de hoek om waren, werd alles alweer teruggezet. Tijdens het posten van de kaarten liepen we ook langs een voor ons nieuwer deel van de stad, met o.a. een operagebouw en veel merkwinkels. Toch heeft het oude centrum meer sfeer en liepen we weer terug om ook nieuw beltegoed te regelen. Ik heb een nieuwe simkaart, maar het is lastig te vinden hoe ik mijn bel- en datategoed kan opwaarderen. Bejaarde vrouwtjes met een stapeltje simkaarten konden me helaas niet verder helpen, dus probeerden we het bij een tourbureau. Deze dame wilde het zelfs voor mij installeren en een paar Vietnamese smsjes later had ik weer internet. Als het goed is heb ik nu 4GB per dág voor 6 euro in de maand. Dus ja mam, ik heb zeker internet genoeg om af en toe een foto/filmpje door te sturen ;). We dronken nog een kopje koffie mét een lekker gebakje op een ander balkon bij de kathedraal, waar we de fotoshoot van een bruidspaar goed konden bekijken. De hotelreviews schreven we uiteindelijk in het park, waarbij we twee keer onderbroken werden door studenten die met ons Engels wilden praten en vervolgens een foto wilden. Drie studenten dachten slim te zijn en vroegen direct om de foto, maar toen we vroegen waarom begonnen ze te giechelen en kwam er geen zinnig (Engels) woord uit. Ons ‘laatste avondmaal’ werd een lekkere curry bij hetzelfde restaurant als gisteren. Daarna was het tijd om te gaan slapen om fris en fruitig onze vliegtuigen in te stappen.

 

Dag 28 – Donderdag 4/10

En die vliegtuigen hebben we gehaald! We moesten daarvoor wel even de eigenaar op een stretchbed in de lobby wakker maken. Waar kennen we dat toch van… Als het goed is vliegt mama nu ergens boven Kazachstan ofzo (maar papa weet het vast preciezer! Update: krijg net een appje dat ze boven Afghanistan vliegt, zat ik er toch niet ver naast) en ik zit in een koffietentje in Ho Chi Minh (HCM) stad. Om zes uur ’s ochtends reden we met een taxi naar het vliegveld, waar mama incheckte en ik tevergeefs mijn vlucht wilde cancelen. Volgens de mevrouw van Vietnam Airlines moest ik met KLM bellen, omdat alleen zij de vlucht konden annuleren. Dat heb ik niet gedaan, omdat ze mijn plaats hopelijk ook zo geannuleerd hebben. Na een knuffel en heel snel een traan namen we afscheid en moest ik op zoek naar de shuttlebus om naar de andere terminal te gaan. Het was best gek om ineens in mijn eentje door een vliegveld te lopen, maar voelde ook wel goed. Na twee uurtjes wachten en een deel van de blog schrijven vloog ik in twee uur van Hanoi naar HCM. Alles verliep soepel en bij de busstop werd ik direct geholpen welke buslijn en halte ik moest hebben. Met Google Maps was het hostel ook zo gevonden. Ik ben wel heel blij dat ik al een maand heb kunnen ervaren hoe alles eraan toegaat in iedere willekeurige Vietnamese stad. De scooters, taxi’s, warmte, restaurantjes en onverstaanbaar gebrabbel vond ik nu niet vervelend. Ik denk dat als ik hier mijn allereerste dag geland zou zijn, dat ik me een stuk minder op mijn gemak had gevoeld. Nu keek ik stiekem vol medelijden naar alle toeristen die wel erg zenuwachtig aan de stoeprand bleven staan. Toch moet ook ik wel weer even wennen aan alleen reizen en vannacht slapen op een slaapzaal i.p.v. een tweepersoonskamer. Vannacht slaap ik namelijk met zeven andere backpackers, maar tot nu toe is het erg rustig op de kamer. Ik hoop dan ook dat ik lekker kan slapen!

 

De rest van middag heb ik geluncht in een restaurantje en de meest bekende bezienswaardigheden van de stad gezien. Zo liep ik door de ‘backpackersstraat Bien Vui‘ (alleen maar kroegen en neonlichten), wandelde door de overdekte markt Cho Ben Thanh, zei hoi tegen Ho Chi Minh bij het stadhuis en het postkantoor en bekeek de kathedraal in de steigers. In een relaxt middagje lopen (met poncho helaas, het drupt toch wel wat) heb ik zo al een snelle eerste indruk van de stad. Ja, ook dit is bijzonder en de bezienswaardigheden zijn mooi, maar ik vind er weinig sfeer hangen. Bij alle bijzondere gebouwen zie je de wolkenkrabbers met H&M en Starbucks op de achtergrond, zijn de groentes op de markt in plastic verpakt en is het nog lastig zoeken naar een simpel restaurantje. Het is het allemaal net niet. Misschien ben ik te verwend geworden door Hanoi, maar voor nu vind ik het prima om morgen de bus naar Mui Ne te pakken. Ik heb net lekker noedels gegeten en kreeg van een man in het restaurant nog de vraag waar ik mijn poncho heb gekocht: “In Holland at the Xenos, very good shop!“. Terug ik het hostel heb ik nog even gedoucht (koud, was vergeten de heater aan te zetten..) en hopelijk val ik zo zonder gesnurk van mijn mede backpackgenoten in slaap.

 

Het was een voor mij (en mama ook) geweldig begin van een lange reis, waarin we ontzettend veel mooie dingen hebben gezien en gedaan. Nu is het voorlopig Goodbye mama en Hello fase 2!