Voordat ik in het vliegtuig stapte, bijna precies twee maanden geleden, zag ik verschillende rampscenario’s voor me. Gebeten worden door een hond met rabiës, mijn paspoort verliezen, vallen en al mijn botten breken, ontvoerd of door de politie opgepakt worden, noem maar op. Het is dan ook niet gek dat sommige van de 57 dagen in totaal niet zo lekker lopen als je zou willen (maar ook weer niet zó rampzalig). Daarom heb ik deze week omgedoopt tot “Mui Nee hè…” Deze keer ga ik ouderwets Nederlands klagen en zeuren, is ook wel weer eens leuk. Laat ik bij het begin beginnen.

Zon, zee, ziek: Deel 2

Maandag op dinsdagnacht werd ik ineens heel misselijk en ziek wakker. Het volgende uur heb ik mijn volledige avondeten en misschien nog meer door het toilet gespoeld. Ik ben nog nooit zo blij geweest met een privékamer. De volgende ochtend sliep ik tot half 11, at ik een geroosterde boterham en banaan en sliep weer verder tot half 2. Ik had me net aangekleed, toen er op de deur geklopt werd. De kokkin Truc kwam kijken of ik nog wel leefde, omdat de schoonmaakster me niet had gezien en ‘mijn’ fiets er ook nog stond. Lief! Leven deed ik nog, maar erg goed zal ik er niet uit gezien hebben. Ik sliep later nog twee uur en kon ’s avonds met een door Truc geschreven ‘afhaalrecept’ rijstsoep met gember en zwarte peper bij een restaurant halen. Het schijnt goed voor je maag te zijn en dat zal best, maar het is niet mijn favoriete gerecht… Blijkbaar ben ik ook aardig afgezet toen ik er 2 euro voor moest betalen. Truc betaalt er normaal gesproken 30 cent voor. Ik weet nog steeds niet goed waarom ik zo ziek geworden ben, maar het zal een combinatie van net een verkeerde bacterie of virus zijn geweest. Of zoals een vaste gast het leuk verwoorde: “Je hebt soms geluk en soms de pech dat de ratten die dag wél aan je glas likken”. Ondanks de acht uur slaap overdag, sliep ik die nacht opnieuw acht uur door. Ik kon de energie blijkbaar goed gebruiken.

Woensdag verliep min of meer hetzelfde, alleen sliep ik nog ‘maar’ vier uur overdag en kreeg ik van Truc zelfgemaakte rijstsoep. Smaakte een stuk beter dan de afzet-afhaalversie! Donderdag voelde ik me gelukkig weer beter en kon ik rustig aan doen. Ik ben vanmorgen, vrijdag, gaan kitesurfen, maar merkte hier dat mijn conditie en energie toch nog wel ver te zoeken zijn. Na een ronde als een vaatdoek achter de kite hangen, vond ik het prima en ben ik gestopt. Het zijn toch prijzige lessen en ik probeer het liever morgen met nieuwe energie! (Of ik die van rijstsoep krijg, betwijfel ik nog wel…)

Van twee miljoen naar zonder poen

Na twee dagen op bed liggen, geloofde ik alle rijstsoep wel en ging ik ergens uit eten. Toen ik wilde betalen, bleek helaas op 10.000 dong na (40 cent) mijn portemonnee leeg. De twee miljoen (80 euro) die ik de dag ervoor gepind had, bleek gestolen. Weg. Vorige week had ik al een vreemd gevoel dat ik wel erg snel door mijn geld heen ging en ik ben daarom een lijstje bij gaan houden. Maar in één dag, waarin ik niet naar buiten ben geweest, twee miljoen kwijt zijn, dat viel toch wel op. Na overleg met Karen en hulp van een goede vriend zijn we er in een dag achter gekomen hoe het zit en gaat het gelukkig niet nog een keer gebeuren (hoop ik maar). Lang verhaal kort: degene die het gepakt heeft, komt uit een erg arme omgeving, staat hoogstwaarschijnlijk samen met de familie onder druk/bedreiging van Vietnamese ‘hitmannen’ en dat maakt het zeker niet goed, maar geeft enige verklaring voor de wanhoop en het domme idee om ineens alles te stelen. Het geld is helaas weg, maar mijn ‘rijkdom’ dat ik zonder al te veel pijn en moeite opnieuw 80 euro kan pinnen, zonder over mijn schouder te kijken naar schuldeisers, zet alles weer in perspectief. Misschien ben ik toch niet zo goed in klagen… Nouja, nieuwe les geleerd: Let altijd, maar dan ook áltijd op je spullen.

I love you…

(Pap en mam, dit is een leuke, deze weten jullie nog niet). Gisteren ben ik met de bus naar de bank in Phan Thiet gegaan om geld op te nemen om o.a. de kitelessen te betalen. Toen ik de bus instapte, was er alleen nog plek naast een oudere, Vietnamese man. Hij nam met zijn rechterbeen gekruist over zijn linkerbeen behoorlijk wat ruimte in, maar ik paste er nog wel naast (vond ik). Zijn knie leunde zo tegen mijn been, maar dat was tot dan toe nog wel oke. Toen hij na vijf minuten zijn sigaret had opgerookt (bahbahbah) vond meneer het tijd om eens te kijken hoe knus hij het kon maken. Eerst legde hij zijn hand op zijn knie en daarmee ook tegen mijn been. Hmmm, beetje vreemd, maar oke. Hij brabbelde iets en ik dacht dat hij vroeg waar ik heen ging: Coop markt. Na weer een paar minuten ging hij verzitten, legde nu zowat zijn hele bovenbeen op mijn been en begon met z’n elleboog in mijn zij te porren/aaien. Toen duwde ik hem wel weg met de vriendelijke doch duidelijke woorden “Please stop that”. Had (uiteraard) weinig zin en het gebeurde nog een keer, deze keer met zwoel gefluister “I love you….” Ja, das allemaal leuk en aardig meneer, ik niet van jou en nou opzouten! Als blikken konden doden, was deze meneer immuun, maar gelukkig kon ik na een minuut uitstappen en de vijf centimeter bank waar ik nog op zat aan hem teruggeven. Hij was nog wel zo vriendelijk om de Coop markt aan te wijzen. Ik ben de bank ingegaan, heb geld gepind, maar heb een bezoekje aan de markt overgeslagen. Mijn Mui Ne beeld was de afgelopen twee dagen wel genoeg verpest…

Het is ook om moe van te worden…

Mieren, muggen en andere mormels

Deze week lijkt het ook alsof alle mieren zijn ontwaakt, want iedere dag kan ik een ander mierenspoor uit mijn kamer, de suikerpot of de wasbak vegen. Anders dan in Nederland vinden ook muggen me hier wel leuk en zit ik aardig onder de bulten. En ik maak geen grap, op het moment dat ik deze blog schrijf, word ik door een minikrab in mijn bil gebeten.

Ja, jij meneer…. Of mevrouw.

Toch is het lastig om lang chagrijnig te blijven als je in bikini op het strand ligt, leuke gesprekken hebt met nieuwe gasten (die denken dat je de Australische eigenaar bent, vanwege mijn accent?!) en een nieuwe vrijwilliger ontmoet, de 27-jarige Amerikaanse Vince. Morgen begint voor mij de laatste week hier in Mui Ne en daar gaan we met alle ups en downs nog wat moois van maken. Hopelijk meer ups, dat kite wat makkelijker! De eigenaar van de camera moet de echte foto’s nog doorsturen, maar ik heb bewijs: Ik surfte!

Er zijn hier en daar nog wat schoonheidsfoutjes, maar dat zijn zorgen voor morgen. En nog een laatste voorbeeld van elk nadeel heeft zijn voordeel (klagen werkt echt niet zo goed…) : Door de tyfoon in de Filipijnen afgelopen dagen, is er blijkbaar heel veel vis naar de Vietnamese kust gespoeld. Vanmorgen was de kustlijn gevuld met Vietnamese vissersboten! Zelfs tyfoons kunnen nog ergens goed voor zijn…

Voor nu zeg ik: klaag erop los en…

…geniet van het weekend!