De Vietnam Vrijdag-blog viert zijn eerste jubileum! Tien edities en 65 dagen verder moet ik alleen mijn excuses aanbieden. De blog komt zoals jullie wellicht gemerkt hebben pas op zaterdag online. Gisteren was ik nog druk bezig met genieten van de laatste dag, afscheid nemen van mensen die ik in vijf weken toch goed heb leren kennen en oja, ik moest ook nog een backpack inpakken… Vanuit een te duur, maar gezellig restaurant in Dà Lat, met uitzicht op zeven Israëliërs die het de bediening onmogelijk maken om een normale bestelling op te nemen (“do you have Lipton tea with fresh milk, extra ketchup, no mayonaise, extra vinaigrette, no tomato?”) schrijf ik bij wijze van afscheid van Mui Né over de tien dingen die ik de komende tijd zeker ga missen!

1. Ontbijt maken

Mijn werk bestond vooral uit ’s ochtends en ’s avonds meehelpen in de keuken en de bar. De laatste twee weekenden was het redelijk druk en maakte ik soms vijf of zes ontbijtjes. Het was simpel, maar leuk om te doen. Nog leuker was het maken van mijn eigen ontbijt! Keuze uit bành mi, geroosterde boterham, gebakken ei, kaas, tomaat, of toch yoghurt met cereal en fruit. Met een ontbijtje de ‘boekhouding’ doornemen was een prima begin van de dag!

De boekhouding = gekrabbel op kladpapier

2. Het strand

Er was niets fijner dan in de middag naar het strand lopen. Binnen vijf minuten liep ik al met mijn tenen in het zand. Het was door de hoge golven soms lastig om te zwemmen, maar er doorheen lopen was al fijn. Ik heb de afgelopen tijd goed gezien dat de zee elke dag veranderde. Met een dag regen of wolken was het ineens windstil en waren de golven heel kalm, om de dagen erna weer heel hard te waaien met metershoge golven. Afgelopen week zorgden die hoge golven er helaas ook voor dat delen van het strand zijn weggespoeld en terrassen zijn ingestort. Sommige restaurants zijn al bezig met de restauratie, maar de meeste mensen vrezen dat het er niet beter op gaat worden. De zonsondergang bleef wel hetzelfde. De dag afsluiten met een rode lucht is altijd goed.

Kalme zee bij zonsondergang na een middag regen

3. De beste plekken voor goed eten kennen

Vanmiddag heb ik een uur rondgelopen om een restaurant te vinden waar het er 1) redelijk hygiënisch uitzag, 2) waar er minstens één vegetarisch gerecht op de kaart stond, en 3) waar dan ook nog plek was. Afgelopen weken wist ik precies bij welk restaurant ik voor welk gerecht moest zijn. Curry met rijst, bloemkool en aardappel? Friendly’s. Goedkope, lekkere noedels of rijst met groenten en tofu en de beste loempia’s? Lam Tong of Be an Bi. Indiaas? Of toch even frietjes? Ik wist waar ik het kon halen. Natuurlijk is het leuk om nieuwe plekken te vinden en andere gerechten te proberen, maar het was ook wel fijn om er niet te lang over na te hoeven denken!

Een van mijn favoriete plekken: Be an Bi. Bonuspunten voor wie mijn vervoersmiddel spot!

4. Vietnamese koffie en vers fruit van de markt

Ja, eten was een belangrijk onderdeel van de dag. Nu is dit een puntje wat ik ook op andere plekken nog tegen ga komen, maar er gaat niets boven je zelfgemaakte kopje Vietnamese (ijs)koffie. Ook heb ik met hulp van Truc, de kok, dragonfruit ontdekt. Ik had het nog nooit gegeten en zij kocht het heel lief voor me op de markt. Er zijn in de omgeving van Mui Né veel dragonfruit plantages, dus het is hier spotgoedkoop. Het is een soort combinatie tussen peer, kiwi en iets anders zoets. Ook werd ik erg blij van verse mango. Volgens Ieks, een Nederlander, zijn de mango’s in Vietnam ook de beste ter wereld (en moet je voor ananas naar Thailand). Kleine, zoete banaantjes zijn ook altijd goed. Perfect voor bij, jawel, ontbijt en verse koffie!

5. Gasten welkom heten en informatie geven

Behalve het lekkere eten ga ik ook het werk zelf missen. Ik vond het heel leuk om nieuwe gasten welkom te heten, ze wat beter te leren kennen en tips te geven over al die fijne restaurants. De gasten kwamen voor 70% uit Europa (nu toevallig veel Duitsers, maar ook Fransen, Zwitsers, een Nederlands stel en Spanjaarden) en de overige 30% uit Azië (Vietnamezen zelf, Chinezen en Zuid-Koreanen). Af en toe liepen er Russen voorbij, maar zelfs na uitleg van de menukaart met afbeeldingen van Google bleef het “No English, no understand“. Het was erg leuk om de reisverhalen van anderen te horen. Zo was er een stel van 29 en 30 jaar uit Oostenrijk die een jaar lang een wereldreis maken, een Duitse chef-kok die in een super luxe skiresort werkt en voor Mexicaanse miljonairs gerechten van Instagram na moet maken, drie Duitse jongens die een backpackers hotel te druk vonden en bij ons de rust kwamen zoeken en een Koreaanse moeder met haar drie zoons. Ook heb ik ontbijt gemaakt voor een Franse dame die op de motor door Vietnam reisde en erg enthousiast was over de Mekong delta. Blijkbaar heb ik die ochtend zo’n goede indruk gemaakt dat ik een eervolle vermelding op Booking.com heb verdiend! En dat terwijl Karen altijd bang is voor Franse gasten, omdat ze veel klagen en nooit hoge reviews geven. Nu had deze Française inderdaad een (terechte) klacht over de schoonmaakster, maar dit pluspunt over de ontvangst in de ochtend maakte alles goed:

“L’accueil le matin par une charmante Hollandaise très sympa”.

6. Zwemmen en honden knuffelen in je lunchpauze

Toch moet het werken ook weer niet te zwaar worden. Ik ben bang dat ik weinig andere banen ga vinden waar ik in mijn lunchpauze in de schaduw van palmbomen kan zwemmen, om daarna met een lieve labrador en puppy te knuffelen. Mocht iemand die baan wel kennen, laat het me even weten!

7. Fietsen

Mijn eigen fiets! Als een van de weinigen fietste ik vaak door de lange straat van Mui Né naar de kiteschool. Bloedheet, maar beter dan 3 kilometer lopen en een stuk gezonder dan met de scooter. Vandaag heb ik wel meer dan 3 kilometer door Dà Lat gelopen en nu miste ik de fiets al…

8. De omgeving van Mui Né

Het voordeel van een scooter is wel dat je een stuk verder komt in dezelfde tijd, met minder moeite. Afgelopen week heb ik samen met Robin en Vince een kleine roadtrip gemaakt naar een ander strand verderop, Malibu Beach. Robin wist wat leuke plekken om het strand en de vissershaven van Mui Né te bekijken. De duinen blijven bijzonder en het was gaaf om het vanaf het dak van een rustig surfcafé te bekijken. Het motorritje zelf was ook erg leuk om te doen!

9. Kitesurfen

De eerste dagen had ik nooit bedacht dat ik nu kan zeggen: ik kan kitesurfen! Luieren aan het strand en zwembad is leuk, maar ik ben erg blij dat ik de kitesurf lessen ben gaan doen. Uiteindelijk heb ik twintig uur les gehad en ben ik zéker meer dan twintig keer in het water gevallen, door een kwal gebeten en liep ik soms met rode ogen en verbrande polsen rond. In het water vervloekte ik mijn baby’s en werd mijn frustratielevel goed op de proef gesteld. Toch was dit alles het waard om tijdens de laatste les op de laatste dag met een heel goed gevoel al surfend terug naar het strand te komen. Ik was aan het uithijgen toen Hoang toegaf dat hij deze les óók moe was geworden. Hij moest over het strand rennen toen ik te snel vooruit ging. Behalve dat het kiten zelf leuk was om te doen, was de kiteschool ook een fijne plek om de rest van de dag door te brengen. Alle werknemers en gasten waren heel aardig en er hing altijd een gezellige sfeer. Mijn sudokuboekje is voor de helft ingevuld door Hoang, tot frustratie van zijn vrouw. Ik had het boekje een dag uitgeleend en blijkbaar heeft hij tot twee uur ’s nachts sudoku’s gemaakt! In Nederland wil ik het zeker nog eens proberen om te zien hoe het dan gaat. Nu ben ik vooral heel blij met het resultaat van de afgelopen weken!

Samen met Hoang en ‘mijn’ 11 meter kite

10. Kletsen met de werknemers en ‘locals’

Wat ik het meeste ga missen en wat de tijd in Mui Né zo leuk maakte, waren alle mensen eromheen. Eten is overal, koffie heb ik thuis ook en kiten kan ook overal, maar kletsen met Sam en Karen, grapjes maken en koken met Truc, drie keer afscheid nemen van Lutz, investeren in gas met Robin, naar een optreden van Clive, bar babysitten met Vince en meer van dit soort momenten ga ik zeker missen. Het was bijzonder om te merken hoe hecht iedereen met elkaar was en hoe relaxed iedereen met elkaar om ging. Soms kwam iemand even langs om alleen hoi te zeggen of om een biertje te drinken. De volgende dag werden er samen kruiswoordpuzzels gemaakt of samen gegeten. Begrepen we de Vietnamese klusjesmannen niet, dan kwam Tom even tolken. Ik begrijp heel goed waarom er een vaste groep gasten is die ieder jaar terugkomt om voor een paar maanden in Mui Né vakantie te vieren en te kitesurfen. De kans dat ik binnenkort weer in Mui Né ben is erg klein, maar ik weet waar ik heen zou gaan als dat wel zo was!

Optreden van Clive, beleggen met Robin, laatste weekend met Lutz, Karen en Truc.

Nu ik alles op een rijtje zet, vraag ik me bijna af waarom ik weg ben gegaan… Toch heb ik ook zin in de komende weken en ben ik benieuwd naar de volgende mooie plekken. Één ding weet ik in ieder geval, als ik in januari in Nederland aankom heb ik zeven winterjassen nodig. Er stond vanmiddag een frisse wind van zo’n 24 graden en ik had het met een lange broek aan in de schaduw koud. Kippenvel! Ondertussen is het om 7 uur ’s avonds afgekoeld naar 17 graden en overweeg ik serieus om een extra hemdje en trui aan te doen.

Iedereen sterkte met de Nederlandse kou. Ik snap niet meer hoe jullie dat doen…